Gözlerimi açtım. Sabah güneşi o sonsuz ışığıyla odamı dolduruyordu. Sıcak yatağımdan çıkmak istemesem de mecburdum. Usulca pencereye yanaşıp dışarıyı seyretmeye koyuldum. Otomobiller çoktan yollara dökülmüştü. Şehir derin bir uykudan uyanıyor gibiydi. Yeni bir gün daha başlıyordu.
Dünyadaki yedi milyar insanı düşündüm. Hiçbir zaman, hiçbir yerde karşılaşamayacağım milyonlarca insanı... Kimisi hayatının en güzel anlarından birini yaşıyordu şu an, kimisi ise dibe vurmuştu. Kimisi için şu an saatler su gibi akıp geçiyordu, kimisi için ise dakikalar bir asır gibiydi. Kimisi uyanıktı, kimisi tatlı rüyaların büyüsüne kapılmıştı. Evet, dünyada tam yedi milyar insan vardı. Benim aradığım dostluk, aradığım aşk bu yedi milyar insandan birinde saklıydı. Ve ben bu insanı hiç tanımamıştım, hatta belki de hiç tanışamayacaktım.
Dünyada yüzlerce dilde milyonlarca kitap vardı. Her kitap farklı bir olayın etrafında dönüyordu. Hayata bakış açımı bütünüyle değiştirebilirlerdi. Ancak benim ömrüm bu kitapların hepsini okumaya yetmezdi.
Dünya gözyaşlarıyla doluydu. Ancak ben bu yaşları silemezdim. Topu ağaca takıldığı için ağlayan çocuğun yarasına merhem olurdum belki ancak annesi olmayan bir çocuğa yardım edemezdim.
Dünya kırık hayallerle doluydu. Bu hayalleri onaramazdım.
Dünya yarım kalmış hikayelerle doluydu. Bu hikayeleri tamamlayamazdım.
Dünya açlıktan ölmek üzere olan insanlarla doluydu. Bu insanları doyuramazdım.
Dünya acıyla doluydu. Mutluluk olamazdım.
Ve o an anladım ki, ben aslında bir hiçtim. O an dünyadaki bütün insanlar, kitaplar, gözyaşları, kırık hayaller, açlık ve acı üzerime çökmüştü sanki. Dünyanın büyüklüğü karşısında ezilmiştim. Bir toz tanesi bile değildim. Ve o an anladım ki, ben aslında bir hiçtim.